ÖĞRENMEYİ ÖĞRENMEK

 

Öğrenme, insanın yaşamı boyunca devam eden bir olgudur. İnsan her yaşta yaşına uygun bilgi, görgü, davranışları sürekli öğrenekle gelişimini tamamlar. Bu döneme edinme adı verilir.

Öğrenmeyi öğrenme; yaşamımızın her döneminde öğrenilmez. Yaşamımızın belli döneminde öğrenmeyi öğreniriz. Yaşamımızın bir başka döneminde yeni, bilgi beceri ve davranışları, Nasıl? Nereden, Kimden? Niçin? Hangi eylemler için nasıl bilgileri donanmamız gerektiğini seçme becerisidir öğrenmeyi öğrenmek. Bu dönemin ismine bilgiye ulaşma denir.

 

“Her gün öğreniyoruz. Çocukken öğreniyoruz, okulda, üniversitede öğreniyoruz, yaşlanınca bile öğrenmeye devam ediyoruz durmaksızın öğreniyoruz.
Öğrenmeyi nasıl öğreneceğiz?

Öğrenmek bir lüks değil, kesinlikle bir temel ihtiyaç.
Çocuk yetiştirmek için öğrenmek lazım.
Spor yapabilmek için öğrenmek lazım.
Teknolojiye ayak uydurabilmek için öğrenmek lazım.
Sağlıklı kalabilmek için öğrenmek lazım.
Sürekli haberdar olabilmek için öğrenmek lazım.
Kutunun dışına çıkabilmek için öğrenmek lazım.
Kendini dinletmek için öğrenmek lazım.
Önder olabilmek için öğrenmek lazım.
Çalışmak için, oynamak için, eğlenmek için, büyümek için öğrenmek lazım.
Öğrenebilmek için öğrenmek lazım...”

 

Anlatımlardan anlaşıldığı gibi,  yaşamımız için her gün yeni bilgilere, yeni bilgiler eklemek gerek. Bu bağlamda konuyu, bir park içinde yaşlı ve çocuk arasında ki söyleşiyi bir okuyalım. Söyleşimize bir renk katar mı siz karar veriniz?

 

Küçük afacan elinde bir kutu şekerle parka gitmiş, bir banka oturmuş; etrafa bakınırken şekerleri ardarda ağzına atıyormuş.

Yanındaki bankta oturan yaşlı adam çocuğa bakmış bakmış ve:

"Evladım.." demiş, "Şeker güzeldir ama çok yemek zararlıdır. Hem dişlerin çürür, hem yüzünde sivilce çıkar, hem de şişmanlarsın…"

Çocuk bunun üzerine adama dönmüş:

"Benim dedem 107 yaşına kadar yaşadı..."

Adam "Yaa.." demiş.

"Yani deden de mi çok şeker yerdi?"

"Hayır, her şeye burnunu sokmazdı!"